Gebelik Günlüklerim (8-9-10-11. hafta)

Hamileliğimin 11. haftasındayım. Bugün kontrol var. 5., 6. ve 7. haftalardaki gibi mide bulantılarım yok :) Hiç aşermedim ve tatlıyı hiç sevmezken tatlı şeyleri daha çok sevmeye başladım.

Mide bulantılarımın geçmesinin sebebi bence doğru beslenmeyi öğrenmiş olmam. İlk hafta ceviz-badem-balık-süt yararlıdır diye çok yüklendim ve bu değişikliğe vücut alışık olmadığı için bence bu yüzden oldu mide bulantılarım. Çok bilmiş bilmiş konuşmak istemem ama az az ve sık sık yemek bu işin sırrı. Bir de mide bulantısı oluşturan yiyecekler için kendini zorlamamak da iyi geliyor. Bebek nasılsa ilk üç ayda anneden besleniyor. Çok aşırı zaafiyetten ölmüyorsan bebek için endişelenmeye gerek yok çünkü bebeğin ihtiyacı olan ceviz miktarı günde sadece iki adet. Omega 3 taş çatlasa 2 gr falandır. Yiyemiyorsan zorlamanın ilk trimestr'de hiç alemi yokmuş.


İçimde bir varlığın büyüyor olması benim zaten gelişmiş olan bir yeteneğimi daha da geliştirdi: empati. Kendimi beğenmiş gibi olmayayım ama gerçekten empati konusunda iyiyimdir. Ama şimdi bir insanı gördüğümde 'o da annesinin yavrusuymuş' diye bakıyorum. 'Annesi onu ne zorluklarla karnında taşımış, büyütmüş' diye bakıyorum. Babaannem hastalandı. Ona yetim bir kız çocuğu gibi baktım. Annesi onu ne özenle büyütmüş ve şimdi ona bakacak kimsesi kalmamış, yetim kalmış olarak düşündüm. Böyle olunca da çok fazla duygusal oluyorsun. İyi ki normalde birazcık daha katıymışız, yoksa gerçekten yaşanmaz böyle. Sürekli ağlayarak, empati kurarak yaşanmıyor.

Bebeğimi birkaç kere gördüm. Şimdilik karnım çıkmadığı, bebeğin hareketlerini hissedemediğim için bebeğin bir hayal dünyasında olduğunu sanıyorum. Bir tek ekranda görünce sanki hep ekranda yaşıyor hissine kapılıyorum.

Bebeğimi hep gülerken hayal ediyorum.

Onu ilk güldüreceğim günü sabırsızlıkla bekliyorum.

9. Hafta

O kadar çok hevesliyim ki, hamile olduğumu öğrendiğim ikinci günü hemencik hamile kıyafeti giydim, saçıma da kırmızı kurdele bağladım, işe öyle gittim. Hamile elbisesi derken de giydiğinde 'aaa hamile misin' diye sordukları bir elbisem vardı, o. Çünkü istiyorum ki herkes yine sorsun ve ben 'Evet hamileyim' diye cevap verebileyim:)

Mide bulantılarım fenaydı. Çok şükür geçti şimdilik. Mide bulantılarının en kötü tarafı ne yesen dışarıya çıkması ve senin kendini bebeğe karşı suçlu hissetmen. Acaba besleniyor mudur? Balık, ceviz, süt yemem lazım bol bol, ama adını dahi duymaya tahammülüm yok. Neyse, atlattık sayılır. Aslında mide bulantıları 4 aya kadar sürüyormuş diyorlar ama benimki iki hafta falan sürdü. Belki psikolojik, belki kısa süreli bir şeydi, bilemiyorum. Neyse ki bitti.

Her haftaya 'En zoru 5. haftaymış, yok yok en zoru 6. haftaymış' diye başladım.

Ama en kolayı da maaşallah 8. ve 9. haftalarmış:)

Şimdi 9. haftadayım. Her şey çok güzel.

Çok güzel bir rüya gördüm.

Benim uyuduğum oda kayalıklara, erik ağacına bakıyor. Hatta uzatsam elimi erikleri koparabiliyorum:) Oranın kornişinden içeri iki güvercin yuva yapmış. Ben uyurken içeri giriyorlar.
Çok güzeldi güvercinler.

Ta taaa! Bugün 6 hafta + 3 günlük hamileyim. Ben anne oluyorum. 

Her kafadan yüzlerce ses. Zaten hamilelikle ilgili en ufak bir belirti yaşamadım. Sadece oturup kalkarken başım döndü birazcık, o kadar. Onu da yaşlılık diye yorumladım açıkçası. 

İlk öğrendiğim ana gidelim. Bu çocuğu istiyoruz.  Laboratuvara kan bıraktım. Onların da aksine toplantıları varmış, bir saatte çıkacak sonuç 3 saat sonra çıktı. Ben çoktan minibüse binmiş, eve dönüyordum. Telefon geldi. Sonuç pozitif. 

Ben asla sır saklamayan bir insanım. Hatta arkadaşlarıma falan bana sırrınızı vermeyin, ben mutlaka gidip çok alakasız biriyle paylaşırım yine paylaşırım dedim. Hele hele çok önemli sırları asla saklayamam. Elbette bilmemesi gereken insanlara söylemem ama onu hiç tanımayan birilerine anlatabilirim. Böyle meşrebim. Yoldan hiç tanımadığım bir adamı çevirip anlatırım, yine anlatırım. 

Neyse, kendi kendime söz verdim, sır saklayacağım. İlk 3 ay kimse duymasın. Hem zaten sabırsız bir insanım. 9 ay geçmek bilmez, bari 6 ay millet sorar 'Doğum ne zaman, ne kadar kaldı?' diye. 

Minibüste haberi aldım. Minibüs iş arkadaşlarımla dolu. Şöyle söyleyeyim, minibüsten inerken şoför bile tebrik etti. 

Murat'ın yanına koştum. Müjdeyi vermeye. O da şoka girdi, çok komikti.

Ailelere, arkadaşlara, ulaşabildiğim herkese haber verdim. 

"Utanılacak bir şey değil, neden saklayayım" dedim. 

Yok kötü enerji dolarmış, millet kıskanırmış, nazar ederlermiş. Çok inanmıyorum böyle şeylere. Pozitif enerji gönderecek daha çok dostum var benim, biliyorum. 

Sonuçta hiç aklımdan böyle bir ihtimal geçmiyor ama düşük olsa bile bu ayıp bir şey değil. Elbette katlanması çok zordur, ama bir şeyin henüz başındayken neden en kötüsü aklıma gelsin ki? İhtiyatlı insanlara saygım sonsuz, lakin ben de böyle bir insan değilim. 

Gebelik kesesi görüldü, kalbi geçen hafta henüz atmıyordu. 

Bende epey bir değişiklik oldu. Komik değişiklikler ama. Hamile olduğumu öğrendiğim ilk on beş dakika başım döndü, midem bulandı, aşerdim, tiksindim falan konsantre bir gebelik dönemi geçirdim. Hızlı, teknolocik. Vay anasını dedirten cinsten. Elbette hepsi psikolojikti:)

Henüz hiçbir sıkıntım yok. 

Bebeğimle konuşmaya da başladım. 

Annemi falan daha iyi anlıyorum. 

Ben oldum galiba?